Els
Het Bourgondische leven
Door mijn Vlaamse wortels is het Bourgondische leven al vanaf mijn jeugd meegegeven. Vrienden ontvangen ging altijd samen met rijkelijke gastronomie en goed gevulde tafels. Mijn ouders en grootmoeder konden dan ook fantastisch koken en zo is mijn liefde voor lekker eten geboren. Eten was er altijd, en dat is waarschijnlijk waarom ik kok geworden ben.
Perfectionisme en laag zelfbeeld
Mijn leven ging verder; Ik werd verliefd, trouwde, kreeg een dochter en een zoon en had goed werk. Als gezin hadden we het best wel goed voor elkaar, maar toch wilde ik in alles de beste zijn.
De perfecte vrouw, huisvrouw, moeder, kok, dochter en schoondochter.
Kortom, het perfecte plaatje. Maar het was nooit goed genoeg; ik vond mezelf nooit goed genoeg en wat ik deed was ook nooit voldoende naar mijn eigen normen.
Het gevolg hiervan was dat ik mezelf overgaf aan emotie-eten. Vreten zeg maar.
Jojoën (geweldig woord pfff)
Je raad het al, de kilo’s vlogen eraan. Iedere keer ging ik op dieet.
Alles is voorbijgekomen, van calorieën tellen tot shakes. Beetje gewicht af, meer gewicht bij.
Ik raakte ook mezelf meer en meer kwijt, en daardoor liep mijn huwelijk ook op de klippen.
Het voelde toen dat ik de controle over mijn leven verloor, en daarmee ook de controle over mijn eetpatroon.
Thuiskomen
Tot ik toevallig in een opleidingscentrum terechtkwam en dat voelde als thuiskomen bij gelijkgestemden.
Ik leerde over hooggevoeligheid en kon de signalen van mijn lichaam daardoor beter een plaats geven.
In het centrum bleef ik een tijdje hangen en leerde coachen.
Volgde :Trauma-, systeem-, business-, integrale en Open Mind coach.
Daar leerde ik hoe onverwerkte emoties maar ook familiepatronen zich vastzetten in je lichaam.
Hoe het niet meer stroomt. Je beweegt niet meer. De trauma’s blokkeren ook om veranderingen door te voeren.
In je leven, dus ook in je eetpatroon.
Ik leerde ook anders kijken; mijn intuïtie gebruiken en mij verbinden met alles en dieper in mijn lichaam te zinken en echt te voelen.
Op dat moment in 2018 kon ik voelen dat mijn werk in de catering op de kerncentrale in Doel (België) niet meer bij me paste. De inhoud van het werk en de geladenheid (dat is dubbel🤯) van de omgeving werden energetisch te zwaar.
Na wikken en wegen, uitstellen en bang zijn ("je geeft een hoop zekerheden op" dacht ik toen), ging ik door de angst van het onzekere heen en werd ik zzp’er.
Ik bleef in het centrum om de lunch te bereiden voor de cursisten en mocht twee jaar daar blijven om eindelijk weer te leren thuiskomen bij mezelf.
Hier leerde ik over de trilling van voeding en intuïtief te voelen wat de cursisten die dag nodig hadden.
Ook hoe mijn eigen toestand en humeur de kwailiteit van de maaltijden beÏnvloeden.
Oef, eindelijk thuiskomen bij mezelf
Nu ben ik nog steeds een professionele kok in hart en ziel.
Heb een nieuwe man in mijn leven en samen maken wij als "Zilte en Bolle" heerlijke gerechten in onze foodtruck.
En op persoonlijk vlak heb ik de dieetindustrie aan de kant gezet en ben mezelf gaan omarmen.
Dat ging niet met een vingerknip, maar heel langzaam.
Maar ik kan het aanraden.
Mijn ervaring, kennis en intuïtie, gebruik ik nu om nu andere dames te motiveren.
Kortom, ik ben een gewichtige dame van 107kg, een ervaringsdeskundige.
Ps. ik hou ook van man, mijn honden, uit eten gaan, wandelen en door Europa reizen. (niet altijd in deze volgorde) ;)